အတိုက္အခံဆိုတာ ေထြးပိုက္ အားေပးရမယ့္အရာ

(၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၁၃ ရက္ေန႔ထုတ္ Popular News ဂ်ာနယ္က ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။)

ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ ျဖစ္တယ္ဗ်ာ။ ျပည္သူလူထု ဆိုတာ အားလံုး သိၾကတဲ့ အတုိင္း လူမ်ိဳးေပါင္းစံု၊ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာေပါင္းစံု၊ ယံုၾကည္ခ်က္ ခံယူခ်က္ေပါင္းစံု၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ေပါင္းစံု၊ ေနာက္ခံ ကားေပါင္းစံု ရွိၾကတဲ့ လူေတြ ပါဝင္တယ္ဗ်။ အဲဒီလို လူေပါင္းစံုကို ကိုယ္စားျပဳ ႏိုင္ဖို႔ ရည္ရြယ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္မွာ အဓိက ထားရွိရမယ့္ စိတ္အေျခခံ (Mindset) ကေတာ့ စိတ္ရွည္သည္းခံမႈ (Tolerance) ပဲ ျဖစ္တယ္ဗ်။ မိမိနဲ႔ လူမ်ိဳးခ်င္း၊ အယူဝါဒခ်င္း၊ ဘာသာ စကားခ်င္း၊ ယံုၾကည္မႈခ်င္း မတူတဲ့ အျခားသူေတြ အေပၚ စိတ္ရွည္ သည္းခံမႈ မရွိဘူးဆိုရင္ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးဟာ ဒီမိုကေရစီကို ျမတ္ႏိုးပါတယ္လို႔ ပါးစပ္က ဘယ္ေလာက္ပဲ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ ေအာ္ဟစ္ ေနပါေစ။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ ဆူးေညႇာင့္ ခလုတ္ အမိႈက္ သ႐ိုက္သာ ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ။

တစ္ေရာင္တည္းျခယ္မဟုတ္

သမိုင္း အဆက္ဆက္ ပန္းခ်ီ ဆရာေက်ာ္ႀကီးေတြရဲ႕ သမိုင္း တင္ေလာက္တဲ့ ဘယ္ပန္းခ်ီကားမွ ေဆးေရာင္ တစ္ေရာင္တည္းနဲ႔ ေရးဆြဲထားတာ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ေထြျပားစံုလင္တဲ့ ေဆးေရာင္ေတြကို အဖိအေဖါ့ အထူအပါး မွန္ကန္စြာ ေနရာတက် ထည့္သြင္းေပါင္းစပ္ ဖြဲ႕စည္းေရးဆြဲ ထားတာခ်ည္း ျဖစ္တယ္ဗ်။ အဲသလိုပဲ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာလည္း 'မတူကြဲျပား ျခားနားမႈမ်ားရဲ႕ ေပါင္းစည္းညီၫြတ္မႈ' (Unity of Diversities) ျဖစ္တယ္ဗ်။ 'ငါနဲ႔မတူ ငါ့ရန္သူ' အေတြးအေခၚဟာ ဒီမိုကေရစီကို အေျခက တူးၿဖိဳ လိႈက္စားပစ္မယ့္ အႏၲရာယ္ ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ။ 'ပန္းေပါင္းတစ္ရာ ပြင့္ၾကပါေစ။ အေတြးအေခၚ ဂိုဏ္းေပါင္းတစ္ရာ ေဆြးေႏြး ျငင္းခံုၾကပါေစ' ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚသာ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ကိုက္ညီ ဆီေလ်ာ္တဲ့ အေတြးအေခၚ ျဖစ္တယ္ဗ်။

ေလထဲေဆာက္တဲ့အိမ္ေတြ ၿပိဳကုန္ၿပီ

ပန္းေပါင္းတစ္ရာ ပြင့္စရာ မလိုဘူး။ တစ္ပြင့္တည္းပြင့္ရင္ လံုေလာက္တယ္။ အေတြးအေခၚ ဂိုဏ္းေပါင္းတစ္ရာ ရွိစရာ မလိုဘူး။ တစ္ဂိုဏ္းထဲရွိရင္ လံုေလာက္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚပိုင္ရွင္ေတြ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ကမာၻေလာကေတြ ဘာျဖစ္သြားခဲ့ၾကသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ ၁၉၆၂ နဲ႔ ၁၉၈၈ အၾကား တည္ရွိခဲ့တဲ့ အေရွ႕ ဥေရာပနဲ႔ ဗဟိုအာရွ ေဒသမွာ ၁၉၁၇ နဲ႔ ၁၉၉၁ အၾကား တည္ရွိခဲ့တဲ့ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ ကမာၻေလာကေတြ ဘယ္လို ျဖစ္သြားခဲ့ၾကသလဲ။ ထာဝရ မပ်က္စီး ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ တစ္ခ်ိန္က ထင္ျမင္ယူဆျခင္း ခံခဲ့ၾကရတဲ့ အဲဒီ ကမာၻေလာကႀကီးေတြ 'တိမ္တစ္ခဲနက္ ႐ႈရင္းပ်က္' ဆိုသလို တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ၿပိဳက်ပ်က္စီး သြားခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အခုဆိုရင္ အာရပ္ကမာၻမွာလည္း အဲဒီ ေလထဲ ေဆာက္ထားတဲ့ တိုက္အိမ္ႀကီးေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ၿပိဳလဲေနၾကၿပီ မဟုတ္လား။

အဲဒီျဖစ္ရပ္ေတြ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားေတြကို အယူအဆ မတူသူေတြအၾကား တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး သည္းခံ စိတ္ရွည္တဲ့ အေလ့အထ ျပန္႔ပြားထြန္းကား လာေအာင္ ဆံုးမသြန္သင္ ေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ယူဆတယ္ဗ်ာ။

လက္သီးက ေသနတ္ထက္ ေတာ္ေသးတယ္

အယူအဆ မတူသူေတြ အၾကား ျငင္းၾကခုန္ၾက၊ ေအာ္ၾက ဟစ္ၾက တာေတြ ရွိၾကမွာ သဘာဝပဲဗ်။ အဲဒီလိုျဖစ္တာ ေတြကို 'အကြဲအၿပဲ ဇာတ္လမ္းေတြ' လို႔ အမည္တပ္ခ်င္ တပ္ႏိုင္ေပမယ့္ အကြဲအၿပဲ ဇာတ္လမ္းတိုင္းဟာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း အတြက္ အႏုတ္ လကၡဏာ ေဆာင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ သဘာဝကိုက မတူကြဲျပား ျခားနားတာ ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လားဗ်။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ လႊတ္ေတာ္မွာ အမတ္ေတြ အခ်င္းခ်င္း မၾကာခဏ ထိုးၾက ႀကိတ္ၾကတဲ့ သတင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရင္က မၾကာမၾကာ ၾကားခဲ့ၾကရ တယ္ဗ်ာ။ တစ္ေလာတုန္းကပဲ အင္ဒိုလႊတ္ေတာ္မွာလည္း အမတ္ေတြ ထိုးၾကႀကိတ္ၾကတဲ့ သတင္း ဖတ္လိုက္ရ ေသးတယ္ဗ်။ ဒီလုိျဖစ္တာ ေတြဟာ မသင့္ေတာ္ဘူး ဆိုေပမယ့္ လက္သီးခ်င္း ထိုးတာဟာ ေသနတ္ခ်င္း ပစ္တာထက္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးတယ္လို႔ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြက သေဘာထားႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္ဗ်။ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြ လက္သီးခ်င္း ထိုးရေကာင္းလား ဆိုၿပီး အာဏာပိုင္ေတြက အမတ္ေတြကိုဖမ္း၊ လႊတ္ေတာ္ကို ဖ်က္သိမ္း၊ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို နိဂံုး ခ်ဳပ္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ ရန္ပြဲေတြက ခ်ဳပ္ၿငိမ္း သြားမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ စစ္ေျမျပင္ဆီ ေရႊ႕သြား ၾကမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ လက္သီးေတြ အစား က်ည္ဆန္ေတြ အသံုးျပဳလာၾကမွာပဲ ျဖစ္တယ္ဗ်ာ။ ဒါမ်ိဳးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားေတြ ဟာလည္း ဗဟုသုတ ရွိထားၿပီး ျဖစ္ၾကတယ္ဗ်။

အျပစ္အနာအဆာကို ျမင္ဝံ့ ျပင္ဝံ့ရမယ္

အဲဒီေတာ့ ဒီမိုကေရစီ စနစ္မွာ အယူအဆ မတူကြဲျပား ျခားနားမႈေတြဟာ ဖိႏွိပ္ ႏွိပ္ကြပ္ပစ္ရမယ့္ အရာေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဟန္႔တား ပိတ္ဆို႔ရမယ့္ အရာေတြ မဟုတ္ဘူး။ တိုက္တြန္း၊ အားေပးရမယ့္ အရာအရာေတြ ျဖစ္တယ္ဗ်။ မိမိပါတီ အက်ိဳးထက္ တိုင္းျပည္အက်ိဳးကို တကယ္ပဲ ဦးစားေပးတဲ့ ပါတီတစ္ခုအတြက္ အားေကာင္းတဲ့ အတိုက္အခံ ဆိုတာ ဆန္႔က်င္ တြန္းဖယ္ရမယ့္ အရာမဟုတ္ဘူး။ ႀကိဳဆို ေထြးပိုက္ရမယ့္ အရာ ျဖစ္တယ္ဗ်။ မိမိ ခႏၶာကိုယ္ေပၚက အျပစ္အနာ အဆာေတြကို ျမင္ဝံ့ျပင္ဝံ့သူ တစ္ေယာက္ဟာ ပို၍ ပို၍ ၾကည္လင္တဲ့ ေၾကးမံုတစ္ခ်ပ္ကို လိုလား ေတာင့္တသလိုပဲ ေပါ့ဗ်ာ။

ေမာင္ဝံသ